محمدمهدی عسگرپور در مصاحبه‌ای در خصوص فیلم‌های کوتاه گفت: در دو سه دهه اخیر که بعضی از جشنواره‌های فیلم کوتاه را دنبال کرده‌ام به این نتیجه رسیده‌ام که این وسوسه برای هر فیلمسازی امکان به‌وجود آمدن دارد به‌خصوص وقتی با یک سوژه خاص مواجه می‌شود. اگر فیلمسازی با برخی آثار حتی با زمان بسیار کوتاه مواجه می‌شود، خود به خود برایش وسوسه‌انگیز می‌شود حتی اگر ساخت فیلم کوتاه در ذهن آن فیلمساز از قبل وجود نداشته باشد.

در حدود چند سال گذشته این انگیزه خیلی در من ایجاد شده است که به‌صورت جدی‌تر به ساخت فیلم کوتاه فکر کنم. آدم از یک سن و سالی به بعد بیشتر دوست دارد با کم‌گویی و گزیده‌گویی مسائل ذهنی‌اش را مطرح کند و شاید به همین دلیل این اواخر بیشتر به این مسئله فکر می‌کنم.

قبل‌تر ضریب موفقیت فیلمسازان کوتاه برای ورود به سینمای بلند کمتر از امروز بود. شاید به این دلیل که تفاوت این دو مدیوم خیلی زیاد بود اما امروز تفاوت میان این دو بسیار کم شده است. شما گاهی با یک فیلم سینمایی مواجه می‌شوید که گویی مدلی از چند فیلم کوتاه در کنار یکدیگر است چون مدیوم‌ها به هم نزدیک شده‌اند.

دو دهه پیش برای هر پلان باید دقت می‌کردید که چه میزان نگاتیو مصرف می‌شود اما نسل تازه اساساً این حساسیت‌ها برایش منتفی شده است.این شرایط منجر به یک سهل‌انگاری در فیلمسازی می‌شود که گاهی شاید موفقیت‌آمیز هم باشد! به همین دلیل است که هرچه در زمان جلو می‌‌آییم، تعداد آثار تولیدی بیشتر می‌شود اما تعداد آثار ماندگار کمتر.